Fyrsta ljóðabók Jóhanns ,,Aungull í tímann, kom út árið 1956 og síðan þá telja ljóðabækurnar hátt á annan tug, auk smárita. Síðasta bókin þegar þetta er skrifað, ,,Vetrarmegn” kom út árið 2003. Er hún jafnframt síðasta bókin í ljóðaþríleik, þar sem áður komu út ,,Marlíðendur" árið 1998 og ,,Hljóðleikur" árið 2000, en sú bók var jafnframt tilnefnd til Bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs 2003. Sameiningarþáttur þessara þriggja ljóðabóka felst m.a. í því að höfundur sækir sér stef í Eyrbyggju, þó svo að samtíminn sé aldrei langt undan.
Þegar Jóhann kvaddi sér fyrst hljóðs stóð ljóðið á miklum tímamótum. Atómskáldin svokölluðu höfðu þá andæft hefðbundnum skáldskap og rutt veginn fyrir nýjum stefnum og nýjum aðferðum. Nýja formið var ónumið land og spennandi og það bauð upp á nýja hugsun og ný viðhorf. Þetta nýja ljóð átti líka meiri samsvörun í því sem var að gerast úti í hinum stóra heimi. Jóhann ásamt með öðrum skáldum þess tíma, færði okkur nýja strauma að utan, eins og t.a.m. súrrealisma og opna ljóðið. En þrátt fyrir að sækja á ný mið í ljóðagerð, eru ljóð hans sprottin upp úr íslenskum veruleika og það er þetta skemmtilega samspil sem gerir ljóð hans svo sterk og sérstök.
