Spegill, spegill, herm þú mér

Sagan

Guðrún virti sjálfa sig fyrir sér í speglinum og var engan veginn ánægð með það sem við henni blasti. Fyrir það fyrsta vantaði hreinlega á hana andlitið! Hún blótaði genunum fyrir ljóst útlitið. Hvers vegna gat hún ekki verið dökk yfirlitum, með svartar og fagurlega lagaðar augabrúnir eins og Beta vinkona hennar? Að vísu hafði Beta nokkuð fyrir því að plokka þær og snyrta en hún hafði þó a. m. k. eitthvað til að plokka! Guðrún dæsti og leit á klukkuna. Hún myndi aldrei ná þessu í tíma. Hárið var úfið og ef grannt var skoðað mátti sjá örla fyrir músgráum lit í rótinni. Endarnir voru líka klofnir og benti hvort tveggja til þess að það væri löngu kominn tími á hárgreiðslustofuna. Hún stundi þungan. Það var fimmtán þúsund kall, í það minnsta! Guðrún teygði sig í burstann og rak hann af miklu offorsi í gegnum aflitað hárið. Hún burstaði án afláts og hætti ekki fyrr en hana var farið að svíða í hársvörðinn.

Sími Guðrúnar pípti og hún leit á skjáinn: „Fri i ensku.“ Guðrún andvarpaði fegin því þá hafði hún aðeins misst úr einn tíma. Hún varð að passa upp á mætinguna svo að mamma hennar færi nú ekki að tuða. Það var nú meira hvað kellingin gat tuðað og suðað, eins og feit fiskifluga sem kann ekki annað.

Guðrún virti ánægð fyrir sér nokkuð vel heppnaða andlitsmálninguna. Það eina sem bar skugga á var lítill, þrútinn fílapensill sem náði að gægjast í gegnum meikið þrátt fyrir að hún makaði yfir hann hverju laginu á fætur öðru. Hún gafst loks upp og stakk snyrtibuddunni í skólatöskuna, til að gleyma henni nú ekki. Hún varð að skilja stærðfræðibókina aftur eftir heima því þetta var svo ægilegur hlunkur. Guðrún sá fyrir sér svipinn á kennaranum þegar hún segðist hafa gleymt bókinni, aftur. Hún ákvað að bæta því við að bókin lægi á náttborðinu af því að hún hafi verið að reikna í gærkvöldi, í von um að það myndi milda andlitsdrætti kennarans.

Guðrún naut þess að geta gefið sér aðeins meiri tíma á baðherberginu sem hún átti út af fyrir sig því báðir foreldrar hennar voru löngu farnir til vinnu. Hún lagaði aðeins betur teiknaðar augabrúnirnar og bætti á maskarann. Þá var aðeins eftir að klæða sig. Hún gekk að fataskápnum og galopnaði hann svo að allar flíkurnar blöstu við henni, í öllum regnbogans litum. Guðrún lét augun hvarfla um hillurnar og fann hvernig pirringurinn var aftur farinn að gera vart við sig.

„Ég á ekkert til að fara í,“ gólaði Guðrún inn í skápinn, líkt og hún vænti einhvers svars frá krumpuðum plöggum. Hún fann nánast fyrir líkamlegum óþægindum og titraði af gremju. Einu buxurnar sem fóru henni virkilega vel og gerðu rassinn lítinn og þrýstinn voru í óhreina tauinu. Eðlilega, hún var í þessum buxum alla síðustu viku. Það lá við að hún orgaði af gremju. Hún gæti e. t. v. fiskað buxurnar úr óhreinatauskörfunni og strokið þær með rakri tusku. En þá myndu krakkirnar sjá hana einn daginn enn í sömu buxunum! Guðrún hrifsaði buxurnar úr skápnum, hverjar á fætur öðrum, svo að það myndaðist dágóð hrúga á gólfinu. Loks greip hún einar leggings og klæddi sig í þær með ólundarsvip. Hún sneri sér á alla kanta fyrir framan spegilinn en sú mynd sem við henni blasti var ekki til að bæta skapið. Teygjuefnið lagaði sig fullvel að líkamanum fyrir hennar smekk. Rassinn virtist nær kassalaga, eins og bílskott, það vantaði á hana mittið og maginn þrýsti sér fram eins og hann vildi flýja þennan ólögulega líkama. Guðrún varð svo örg að henni fannst hún vera að kafna. Hún skellti aftur skáphurðunum og sparkaði í fatahrúguna á gólfinu. Þetta er ómögulegt, ég er feit og ljót hugsaði hún með sér. Mér er drullusama þó að ég fái einhverjar fjarvistir. Ég segist bara vera veik, ákvað hún með sjálfri sér. Guðrún gekk niðurlút að rúminu sínu, lagðist upp í það og grét sárt í koddann.