Bjössi litli á Bergi,

bróðurlaus á jörð,

hljóður fram til fjalla

fylgdi sinni hjörð.

- Stundum verða vorin

vonum manna hörð.

Bjössi litli á Bergi

bjó við stopul skjól.

Hálsinn hamrasvartur

huldi vetrarsól.

Inni jafnt sem úti

einstæðinginn kól.

Ein með öllu gömlu

unga sálin hans

þoldi þunga vetur,

þögn og myrkur lands.

Löng er litlum þroska

Leiðin upp til manns.

Kæmi hann til kirkju,

klæðin bar hann rýr.

Hryggð í hvarmalogum

huldu þungar brýr.

Einginn veit, hvað undir

annars stakki býr.

Þegar byggðar börnin

brugðu sér á kreik,

glettnir gleðihlátrar

gullu hátt í leik,

Bjössi litli á Bergi

burt úr flokknum veik.

Hljóður heim að Bergi

harma sína bar.

Afl og heppni hinna

honum minnkun var.

Orð, sem einhver fleygði,

inn í kviku skar.

Bjössi litli á Bergi

bróðurlaus á jörð,

hljóður fram til fjalla

fylgdi sinni hjörð.

- Stundum verða vorin

vonum manna hörð.