Það fýkur stundum fljótt í þeirra skjól,

sem fæðast undir döpru stjörnumerki,

og mörgu barni völvan galdur gól

og gengur enn að sama verki.

Þá kveður hún við raust sinn regindóm

við rekkju barnsins, lærð í myrkum fræðum.

Og það er meira en orðin innantóm

í örlaganna völvukvæðum.

Svo leggur hún á barnið álög ill.

Um auðn og klungur verður það að reika.

Á öllum torgum bíður skarn og skríll,

er skemmtir sér að kvöl hins veika.

Og hvar sem barnið götu sína gekk,

þá gleymdist aldrei byrðin reginþunga.

Og hverjum veitist hvíld á lægsta bekk,

og hvaða vörn á orðlaus tunga?

En einn er sá, sem alltaf dæmir rétt

og er þeim smáðu raunabót og styrkur,

uns viðjum þungum verður af þeim létt

og varpað út í ystu myrkur.