Þarna ertu, máni minn,

mildur þig að sýna,

lætur til mín ljóma inn

ljúfa geisla þína.

Hvaðan ertu kominn frá,

hvert á nú að halda?

Viltu yfir lönd og lá

ljósinu þínu tjalda?

Aldrei varstu eigingjarn,

alla jafnt þú gladdir,

unga rós og eyðihjarn

ástar geislum kvaddir.

Aldrei þáðirðu eyris laun

aðstoð fyrir veitta

er fylgdirðu yfir fjöll og hraun

ferðamanni þreytta.

‍

lá (kvk. eignarfall: lár): sjór (einnig: smábára, sbr. orðið ládauður sjór: lognsléttur sjór) 

tjalda: (hér:) skarta (eiginlega: breiða ljósið yfir eins og tjald) 

eyðihjarn: land, þakið snjó (hjarn: harðfenni, harðfrosin snjóbreiða) 

ástar geilsum: þ.e. með ástar geislum 

aðstoð fyrir veitta: þ.e. fyrir veitta aðstoð

‍