Fýkur yfir hæðir  og frostkaldan mel,

í fjallinu  dunar, en komið er él,

snjóskýin þjóta  svo ótt og svo ótt;

auganu hverfur  um heldimma nótt

vegur á klakanum  kalda.

Hver er in  grátna sem gengur um hjarn,

götunnar leitar,  og sofandi barn

hylur í faðmi og  frostinu ver,

fögur í tárum,  en mátturinn þverr ‒

hún orkar ei  áfram að halda.

„Sonur minn  góði, þú sefur í værð,

sérð ei né  skilur þá hörmunga stærð

sem að þér ógnar  og á dynja fer;

eilífi guðssonur,  hjálpaðu mér

saklausa  barninu´ að bjarga.

Sonur minn  blíðasti, sofðu nú rótt;

sofa vil eg líka  þá skelfingar nótt;

sofðu, ég hjúkra  og hlífi þér vel;

hjúkrar þér  móðir, svo grimmasta él

má ekki fjörinu  farga.“

Fýkur yfir hæðir  og frostkalda leið,

fannburðinn  eykur um miðnæturskeið;

sjóskýjabólstrunum  blásvörtu frá

beljandi vindur  um hauður og lá

í dimmunni  þunglega þýtur.

Svo þegar dagur  úr dökkvanum rís,

dauð er hún  fundin á kolbláum ís;

snjóhvíta  fannblæju lagði´ yfir lík

líknandi vetur –  en miskunnarrík

sól móti  sveininum lítur.

Því að hann  lifir og brosir og býr

bjargandi móður  í skjólinu hlýr,

reifaður  klæðnaði brúðar – sem bjó

barninu værðir,  og lágt undir snjó

fölnuð í  frostinu sefur.

Neisti guðs  líknsemdar ljómandi skær,

lífinu bestan er  unaðinn fær,

móðurást  blíðasta, börnunum háð,

blessi þig  jafnan og efli þitt ráð

guð, sem að  ávöxtinn gefur.