Kirkjan suður á sandinum

við sævardjúpin blá,

hún er okkur tákn þess,

sem trúin orka má.

Kirkjan suður á sandinum

sýnt það hefur mér,

að enginn, sem að trúir,

þaðan óbænheyrður fer.

Kirkjan suður á sandinum

situr ein og hljóð.

En stormurinn kveður þar

sinn kalda vetraróð.

Stormarnir kveðast þar

við klettana á.

En aldan hún rís þar

svo ógurleg og há.

Til er gömul saga,

er segir því frá,

hvernig að hún byggð var

þessum eyðisandi á.

Sagt er þar, að byrðingur

sigldi hingað stór.

Vissi enginn af honum,

hvar hann var, eða fór.

Þeir höfðu lent í hafvillu,

hraktir af leið,

voru búnir að þola mikla

vosbúð og neyð.

Öldurnar í nóvember

nöldra stundum hátt.

Þá á margur sjómaður

í særokinu bágt.

En Íslendingar eiga sína

afburðamenn.

Þeir voru hér áður

og eru hér enn.

Enginn mælti æðru,

en allir vissu þá

að engar voru líkur,

að landi mætti ná.

Biskup var á byrðingnum

og byrjaði svo tal:

„Nú veit enginn okkar,

hvað afráða skal.“

„Ég vil því biðja Drottin

að vísa okkur leið.

Hann hefur aldrei synjað mér

um sína hjálp í neyð.“

Biskup féll á kné sín

og bað til Drottins hátt:

„Sýndu okkur hjálparþurfum

miskunn þína og mátt.“

Heyrðu þeir þá brimhljóð

og bárusogin há.

Vissu því, að land var ekki

langt þarna frá.

Lífsvonin lifnaði,

en lamaði þrótt

myrkrið og rokið

um miðja vetrarnótt.

Sáu þeir þá í myrkrinu

leiftrandi ljós,

sem vísaði þeim leið

inn á vík, eða ós.

Engil þeir í víkinni

undurfagran sjá.

Lagði af honum ljómann

leiðina á.

Allir störðu hljóðir

en biskup mælti brátt:

„Drottinn er að birta okkur

miskunn sína og mátt.

Áfram því í Guðs nafni,

engill bendir mér.

Nú mun okkur létt veita

land að taka hér.“

Þarna tóku þeir landið,

og þáðu skjól og líf.

Þeim er öllum óhætt,

sem eiga Guð að hlíf.

Þú skalt vita, að máttug eru

magtarvöldin slík:

Enn í dag við engilinn

er hún kennd, sú vík.

Enn í dag er máttur Guðs

og miskunnin söm.

Væri okkur bænaiðja

og trúrækni töm.

Mælti biskup klökkur

til manna sinna þá:

„Þökkum honum allir,

sem lét oss landi ná.

Svo skal héðan halda,

með hjarta og sinni glatt.

En gleymum ekki að gjalda

Guði vorum skatt.

Hér skal byggja kirkju,

sem komumst við af,

til lofs og dýrðar honum

sem lífið okkur gaf.“

Svona er nú sagan

sem segir því frá,

hvers vegna hún byggð var

þessum eyðisandi á.

Allir þekkja Strandarkirkju

og öllum er hún kær,

og á hana´ er heitið

af ýmsum fjær og nær.

Enn er hún kyrr á sandinum

og enn er trúin ný:

að Drottinn haldi hendi

yfir húsinu því.

Enn er á hana heitið,

og enn verður hún við.

Drottinn gefi oss öllum

sinn eilífa frið.

Drottinn blessi alla,

sem elska hans hús,

og hvern þann, sem á kærleika

og kristindóm er fús.

Gott eiga þeir, sem trúa

á Guð sinn efalaust.

Skín þeim eilíft vor

eftir skammvinnt hryggðarhaust.

Þeir sjá allir ljósið,

sem lýsir myrkrin svört,

yfir dauðans djúpið

inn á dýrðarlöndin björt.

Nú hef ég kveðið kvæðið mitt

um kirkjuna á Strönd.

Þó hvorki séu ljóðin mín

liðug eða vönd.

Ég syng þau fyrir börnin,

er sitja þau mér hjá.

En hér má hver, sem heyra vill

hlýða þau á.

-------------------------

„Kirkjan situr á sandinum

með hnappagullin smá.

Það er Guð og María

sem þetta húsið á.“

 -------------------------

hnappagull = gull á hnöppun (húnum) á turnspírum

orka má = getur gert; fær áorkað

vetraróður (no.) = vetrarkvæði (stormurinn er gerður að persónu sem fer með kuldalegt ljóð) 

byrðingur = breitt skip

vosbúð = bleyta og kuldi; volk

enginn mælti æðru = enginn lét í ljós ótta eða hugleysi (æðra: ótti, kjarkleysi)

afráða = ákveða

synja = neita

brimhljóð = hljóð sem verður við öldugang

bárusog = bárusog verður þegar öldurnar sogast frá landi

ós = ármynni (þar sem áin rennur í sjó)

magtarvöld = máttarvöldin

trúrækni töm = sem eru vön að biðja til æðri máttarvalda

sinni = hugur

skammvinnt = stutt

hryggðarhaust = erfitt haust sem veldur hryggð

vönd = vönduð