Það gerast stundum ævintýri

                        eftirtektarverð.

Eitt sinn voru tíu milljón

                        tindátar á ferð.

Þeir sögðu það sitt takmark

                        að sigra þennan heim.

Og fólkið varð svo skelkað,

                        að það flýði undan þeim.

Þeir létu greipar sópa

                        um líf og eign hvers manns

og hlýddu sem sagt engu

                        nema orðum foringjans.

Þó henti það í fyrstu

                        að margir sögðu: Svei,

það tekur ekki að hræðast                      

                        svona tindáta grey.

En til hvers er að skrafa

                        og  skruma af sinni makt?

Það stoðar ekki mikið

                        það, sem maður hefur sagt.

Og tindátarnir flæddu

                        yfir borg og sveit í senn

með allar sínar flugvélar

                        og fallhlífarmenn.

Þeir virtust ekki þekkja

                        neinar venjur eða lög.

En foringinn var slunginn

                        og slægvitur mjög.

Hann brosti hýrt til kónganna

                        og bauð þeim góðan dag

og sagði: Ég skal vernda               

                        okkar sameiginlega hag.

Og þessu trúðu allir

                        og þótti gaman að,

því kóngar eru heimskir –

                        og kannski veistu það.

En foringinn var gleyminn

                        á orð sín og eið,

og hörmung er að vita,

                        hvernig höfðingjunum leið.

Þeir skulfu út í horni

                        og sögðu hver um sig:

Er maðurinn orðinn ruglaður?

                         Því ræðst hann svona á mig?

En til hvers er að fjasa

                        og fella sorgartár?

Í tignarsess hins látna

                        settist tindáti grár.

Og áfram þusti herinn                  

                        í endalausri röð.

Þess getur enn í sögnum

                        hvað sóknin var hröð.

Þeir brutu upp allar hirslur

                        og harðlæstar dyr.

Svo æðisgengin frekja

                        hafði aldrei þekkst fyrr.

Og fólkið varð svo hissa

                       og hrætt og reitt í senn,

að það má jafnvel sjá það

                        á sumu þeirra enn.

Svo komu þeir að sjónum

                        og settust allir þar.

Og skelfing lítil eyja

                        þar skammt frá landi var.

Og foringinn hélt ræðu

                        og sagði af miklum móð:

Nú treysti ég á yður,

                        mín tindátaþjóð!

Ég treysti á vorn málstað

                        og tindátans þor.

Í eyjunni býr nefnilega

                        óvinur vor!

En foringjanum gleymdist

                        eða gætti ei þess í svip,

að enginn fer á sjóinn

                        ef ekki er til neitt skip.

Að vaða yfir hafið,

                        getur varla átt sér stað,

en tindátarnir höfðu ekki

                        hugsað út í það.

Og foringinn varð hávær,

                        eins  og honum var tamt

og hrópaði út í loftið:

                        Við höfum það samt!

Og loksins, þegar allt virtist

                        endileysa tóm,

tók foringinn að nýju

                        til máls í reiðum róm.

Hann sagði: Burt skal halda

                        og hætta þessum leik.

Og dugið mér nú piltar                 

                        og komist fljótt á kreik!

Eitt ríki er til, sem veitt oss getur

                        ríkulegri hnoss.

Það ríki er langt í burtu

                        og fyrir austan oss.

Og allir hlýddu tindátarnir

                        orðum foringjans

og flýttu sér nú austur

                        til hins fyrirheitna lands.

Þeir ráku upp voða öskur,

                        sem heyrðust víða um heim.

Og engum tókst að sofna

                        fyrir óhljóðum þeim.

Og foringinn hélt ræðu

                        og nefndi stund og stað,

er öllu væri lokið –

                        Og ekki meira um það.

En gæfan reyndist hverful

                        og gekk þeim ekki í vil.

Margt fer stundum öðruvísi,

                        en ætlast var til.

Því tindátarnir bognuðu

                        og bráðnuðu eins og smér.

Svo hörmulegan ósigur

                        beið aldrei nokkur her.

Og fólkið sagði: Burt með svona

                        bölvað ekki sen pakk,

og tindátarnir flýðu,

                        og foringinn sprakk.

Menn þurrkuðu af sér svitann

                        og svo komst allt í lag.

Var furða þótt þeir skemmtu sér

                        og gerðu sér glaðan dag?

Þeir settust hver hjá öðrum,

                        eins og sigurvegurum ber.

Og sumir voru drjúgir

                        og dálítið upp með sér.

Og þannig endar sagan –

                        eða svona hérumbil

 –  og nú er ekki framar

                        neinn tindáti til.